هیات کنفرانس کانادا مطالعه ای را در مورد سفری که دانشجویان بین الملل باید برای اقامت دائم در کانادا انجام دهند، منتشر کرده است. خلاصه ای از این سفر کلیدی را در زیر بخوانید.

یک مطالعه جدید به نام «از دانشجو تا مهاجر» نشان می دهد که بسیاری از دانشجویان بین المللیِ کانادا، با مسیرهای پیچیده­ و چند مرحله ای، برای اقامت دائم (PR)کانادا مواجه هستند.

هیات کنفرانس کانادا یک سازمان تحقیقاتی غیرانتفاعی است که بر آنالیزِ روندهای اقتصادی، سازمانی و مسائل مربوط به سیاست عمومی، متمرکز است.

اداره مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا (IRCC) باید برای بهبود مسیرهای دانشجویان بین الملل به سمت اقامت دائم کانادا(PR)، تلاش کند.

بر این اساس، هیئت کنفرانس کانادا می‌گوید، « کانادا به مسیرهای مهاجرتیِ هدفمند (برای دانشجویان بین الملل) نیاز دارد که سفرهای مهاجرتی سریع تر و قابل پیش بینی تری را تضمین کند».

حالا بیایید به نکات کلیدی مطالعه تحقیقاتی آن ها بپردازیم.

مشکل چیه؟

تحصیلات تکمیلی به تنهایی، به ندرت به دانشجویان بین الملل، این امکان را می دهد که واجد شرایط اقامت دائم در کانادا شوند.

در واقع، در میان دانشجویان بین المللیِ گروه 2010-2019 که تا دسامبر 2020، اقامت دائم دریافت کردند، تنها دوازده درصد آنها، بدون نیاز به دریافت مجوز کار پس از تکمیل تحصیلات( در سطح یک (نه درصد) یا سطح دو پلاس (سه درصد) )این کار را انجام دادند. ۸۸ درصد از افرادِ ممتاز و برجسته، باید به ترکیبی از تحصیلات خود در سطح یک (۶۰ درصد)یا دو پلاس (کمتر از۲۰ درصد) و مجوز کار پس از تحصیلات، برای کسب اقامت دائم در این کشور تکیه می کردند.

حتی هنوز، تعداد کمتری از دانشجویانی که پس از اتمام تحصیلات خود، مجوز کار دریافت می کنند، میتوانند اقامت دائم را دریافت کنند. در سال ۲۰۱۰، ۸۰ درصد از دارندگان مدرک کارشناسی ، مجوز کار را دریافت کردند (همانطور که ۷۰ درصد از دریافت کنندگان مدرک کارشناسی ارشد این کار را انجام دادند). با این حال، فقط به کمی بیشتر از 60٪ از دارندگان مدرک کارشناسی (و کمتر از 60٪ از دارندگان مدرک کارشناسی ارشد) در آن سال PR اعطا شد. یک واقعیت مشابه در سال ۲۰۱۶ درست بود، جایی که کمتر از 20 درصد از دارندگان مدرک کارشناسی، PR دریافت کردند، حتی اگر بیش از 80 درصد آنها، مجوز کار داشتند (این اعداد برای دارندگان مدرک کارشناسی ارشد در همان سال به ترتیب 30 درصد و 70 درصد بود. ).

درکِ حقیقتِ پشت مسئله

دانشجویان بین المللی، برای گرفتن اقامت دائمِ کانادا، معمولاً به تجربه کاری پس از فارغ التحصیلی نیاز دارند. بر این اساس، آن ها معمولا قبل از درخواست برای اقامت دائم، باید مجوز کار دریافت کنند.

برخی از برنامه های مهاجرتی، از متقاضیانی که مدرک کانادایی گرفته بودند، سود می بردند، در حالی که بسیاری از دانشجویان بین المللی، باید به برنامه های مهاجرتِ اقتصادی، روی می آوردند. همچنین باید ارتباطاتی فراتر از تحصیل در کانادا، از خود نشان میدادند:  مانند ارتباط با یک کارفرما  یا افرادی در یک ایالت خاص».

در میان برنامه‌های دیگری که دانشجویان بین‌الملل می‌توانستند بررسی کنند، برنامه‌های نامزد استانیِ(PNP) کانادا ،  جزو محبوب‌ترین برنامه‌ها بود، زیرا 34 درصد از کل انتقال دانشجویان بین‌المللی برای اقامت دائم را، این برنامه ها به خود اختصاص دادند.( برنامه نامزد استانی (PNP) به استان ها و مناطق کانادا اجازه می دهد تا افرادی را که مایل به مهاجرت به کانادا هستند و علاقه مند به اقامت در یک استان خاص هستند، معرفی کنند.) با این حال تحقیقات نشان داد که دانشجویان بین الملل، در زمینه PNP ها در وضعیت بدی قرار دارند زیرا استان ها تمایل دارند«افرادی با مهارت‌های مورد نیاز خود را معرفی کنند که می‌تواند منجر به ماندنِ طولانی‌مدت دانشجویان شود» این در حالی است که تنها تعداد محدودی از سهمیه ها به صورت اختصاصی به دانشجویان اختصاص می یابد.

یکی دیگر از مسائلی که از طریق تحقیقات هیات رئیسه کنفرانس مطرح شد این بود که دانشجویان بین الملل، بدون مدرک دانشگاهی، علی رغم میل باطنی شان، در یک نقطه ضعف آشکار نسبت به گرفتن اقامت دائم قرار داشتند. براساس این تحقیق، دانشجویان بین المللی غیر دانشگاهی تا حد زیادی واجد شرایط مهاجرت نبودند، مگر اینکه تحصیلات خود را با تجربه کاری مرتبط با یک حرفه غیر دانشگاهی، ترکیب می کردند یا روابط خانوادگی یا استانی قوی ای در کانادا داشتند.

برای نشان دادن این موضوع، هیات کنفرانس، به تحقیقات آماری کانادا که بر روی گروه دانشجویان بین المللی ۲۰۱۰-۲۰۱۴ انجام شده، استناد می کند. این تحقیق نشان داد که دریافت‌کنندگان مجوز کار پس از فارغ‌التحصیلی (PGWP) در این گروه(۲۰۱۰-۲۰۱۴) در گرفتن اقامت دائمِ کانادا، در مقایسه با دریافت‌کنندگان سایر مجوزهای کار، موفق نبودند، اما از آنجایی که دستیابی به PGWP بر اساس سطح تحصیل متفاوت بود، این واقعیت ثابت شد که دانشجویان بین‌المللی که در سطح خاصی از تحصیلات بودند را تحت تأثیر قرار می‌داد.

علاوه بر این، داده های مهاجرت نشان دهنده یک شکاف بسیار بزرگ بین قصد و فرصت در میان دانشجویان در سطح دانشگاهی است، سطحی با بیش ترین افزایش در ثبت نام دانشجویان بین المللی از سال ۲۰۱۰  تا کنون و دانشجویانی که احتمال بیشتری برای ماندن در کانادا فراتر از تحصیلات خود داشتند.

در واقع، در میان گروه دانشجویی بین‌المللی 2010-2016، دانشجویان با مدارک مختلف، موفق به گرفتنِ اقامت دائمِ کانادا (بر اساس درصد) شدند.

• مدرک کارشناسی ارشد: کمتر از 50٪

• کالج/گواهینامه: فقط بالای 40%

• مدرک لیسانس: بین 15% تا 20%

• تجارت: بین 10% تا 15%

• حرفه ای/زبان: زیر 15%

باز هم، همان طور که در تمام تحقیقات هیات مدیره کنفرانس نیز بیان شد، نکات بالا تاکید می کنند که خود آموزش و تحصیل، به ندرت برای واجد شرایط کردن دانشجویان بین الملل برای گرفتن اقامتِ کانادا کافی است و آن ها عمدتاً مجبور به دریافت مجوزهای موقت بعدی، برای اثبات خود در این کشور هستند.

جمع بندی تحقیق

به طور کلی، نیاز به طی کردن یک مسیر چندوجهی برای دریافت اقامت دائم در این کشور، آسیب پذیری دانشجویان بین المللی در برابر اشتغال استثماری و استرس مرتبط با مهاجرت را افزایش می دهد، زیرا چنین واقعیتی، احتمال کسب اقامت دائم را برای دانشجویان بین المللی آینده و یا فعلی دشوار می کند.

بر این اساس، تحقیقات هیات رئیسه کنفرانس، در نهایت مشکل مربوط به مهاجرت دانشجویان بین المللی را نشان داد: کانادا «برنامه ای برای مهاجرت اقتصادی، برای دانشجویان بین المللی، ندارد و فقط تعداد کمی در سطح استانی دارد.» فرمانداری های استانی و منطقه ایِ کشورِ کانادا، همراه با IRCC، باید این موضوع را به سرعت اصلاح کنند.