سیستم مهاجرتی کانادا در حال ورود به دوره جدیدی است که در آن استان ها می خواهند حتی کنترل بیشتری نسبت به دولت فدرال داشته باشند.

در 28 ژوئیه 2022، دولت ساسکاچوان بیانیه ای منتشر کرد که به دنبال کنترل بیشتر بر سیستم مهاجرت خود است.

 این بیانیه در همان روزی صادر شد که جرمی هریسون، وزیر مهاجرت ساسکاچوان در نشستی در نیوبرانزویک با سایر وزرای مهاجرت کانادا، از جمله همتای فدرال خود، شان فریزر، شرکت کرد.

 بزرگترین نتیجه این نشست توافق وزرا برای تدوین برنامه تخصیص کاندیدهای استانی چند ساله تا 31 مارس 2023 است. این تخصیص PNP به هر استان و منطقه در یک دوره سه ساله ارائه خواهد شد که به آنها کمک خواهد کرد از قبل برای حمایت از اهداف توسعه اقتصادی خود برنامه ریزی کنند.

 چندین استان می گویند که چنین تلاش هایی هنوز برای حمایت از توسعه اقتصادی محلی کافی نیست.

 ساسکاچوان درخواست یک قرارداد جدید مهاجرتی دوجانبه با دولت فدرال مشابه آنچه کبک دارد، دارد.  استان کبک به دلیل ویژگی منحصر به فرد فرانسوی زبان خود در کانادا، بیشترین کنترل را بر سیستم مهاجرت خود در بین ده استان و سه قلمرو کانادا دارد.  بر اساس توافقنامه کانادا و کبک، که در سال 1991 امضا شد، این استان توانایی تعیین سطوح مهاجرت خود، انتخاب همه مهاجران طبقه اقتصادی، کنترل پذیرش اقامت موقت و اظهار نظر در مورد طبقه خانواده و پناهندگی را دارد.  همچنین کنترل کاملی بر بودجه اسکان داده شده توسط دولت فدرال برای خدمات رسانی به تازه واردان با انواع کمک ها مانند آموزش زبان، آموزش شغلی، و سایر حمایت ها دارد.

9 استان دیگر کانادا و یوکان و نواحی شمال غربی هر کدام توافقنامه‌های مهاجرتی دوجانبه با دولت فدرال دارند.  این توافق نامه ها بیشتر به این دلیل است که استان ها و مناطق را قادر می سازد تا PNP را اداره کنند.  آنها همچنین حاوی جزئیاتی در مورد طیف گسترده ای از موضوعات هستند، مانند نحوه همکاری دو سطح دولت برای ارائه خدمات اسکان مهاجران.  با این حال، این موافقتنامه ها به استان ها و مناطق اختیارات قابل توجهی خارج از آنچه که می توانند با PNP مربوطه خود انجام دهند، نمی دهد.

 به این ترتیب، ساسکاچوان آنچه کبک دارد را می خواهد.  بر اساس پیشنهاد خود به نام موافقتنامه مهاجرت کانادا و ساسکاچوان، ساسکاچوان خواهان اختیارات انحصاری بر مهاجرت طبقه اقتصادی به استان، کنترل مهاجرت طبقه خانوادگی، کنترل بودجه اسکان فدرال، و تخصیص تضمین شده PNP است که با وزن جمعیتی ساسکاچوان در داخل کانادا مطابقت دارد.

 تخصیص فعلی PNP ساسکاچوان 6000 متقاضی اصلی برای سال 2022 است، اما معتقد است که 13000 مکان منصفانه خواهد بود زیرا سهم ساسکاچوان از کل مهاجرت به کانادا خواهد بود.

 یک روز قبل از نشست 28 ژوئن، هریسون و همتایان استانی‌اش از آلبرتا، مانیتوبا و انتاریو نامه‌ای مشترک به وزیر فریزر ارسال کردند و خواستار کنترل بیشتر بر سیستم‌های مهاجرتی مربوطه خود شدند.  در اوایل هفته، مونت مک ناتون، مسئول اداره مهاجرت انتاریو به CIC News گفت که از دولت فدرال می‌خواهد که استقلال بیشتری در انتخاب طبقه اقتصادی به انتاریو بدهد.

فرانسوا لگو، نخست‌وزیر کبک نیز گفته است که در صورت پیروزی در دولت اکثریت دیگری در انتخابات استانی که قرار است تا اکتبر برگزار شود، به دنبال کنترل کامل بر مهاجرت به این استان خواهد بود.

 درخواست‌های ساسکاچوان، آلبرتا، مانیتوبا، انتاریو و کبک، دولت فدرال را تحت فشار زیادی قرار داد.  مهاجرت، پناهندگان و شهروندی کانادا همچنان با عقب‌ماندگی درخواست‌ها مبارزه می‌کند، نکته‌ای که استان‌ها استدلال می‌کنند که می‌توان با دادن قدرت انتخاب بیشتر به آن‌ها رسیدگی کرد.

 استان‌ها همچنین بر اساس قانون اساسی حق درخواست کنترل بیشتر را دارند.  در حالی که قانون اساسی به وضوح می گوید که دولت فدرال بر پذیرش مهاجران کنترل دارد، اما همچنان مهاجرت را به عنوان یکی از معدود حوزه های سیاستی در کانادا که تحت کنترل مشترک استانی- فدرال است، تعریف می کند.  قانون اصلی مهاجرت کانادا، قانون مهاجرت و حفاظت از پناهندگان همچنین دولت فدرال را موظف می‌کند که با استان‌ها و مناطق برای حمایت از اهداف اقتصادی و اجتماعی منطقه‌ای همکاری نزدیک داشته باشد.  علاوه بر این، کبک کنترل قابل توجهی بر مهاجرت دارد، در حالی که بقیه کشور، دولت فدرال را در موقعیت دشوارتری قرار نمی دهد.

 برخلاف سال 1991، زمانی که توافقنامه کانادا و کبک امضا شد، استان‌ها و مناطق سراسر کانادا اکنون با کمبود تاریخی نیروی کار در بحبوحه جمعیت به سرعت در حال پیر شدن این کشور مواجه هستند.  با بازنشستگی بازنشستگان بیشتر، استان‌ها و مناطق برای حمایت از جمعیت، نیروی کار و رشد اقتصادی خود بیشتر به PNP وابسته می‌شوند.

به یک معنا، درخواست استان ها برای کنترل بیشتر اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.  پس از امضای توافقنامه کانادا و کبک، برخی از استان ها به دولت فدرال رفتند و از مقامات مهاجرتی مشابه درخواست کردند.  دولت فدرال از ترس از دست دادن کنترل بر سیستم مهاجرت با امضای قراردادهای مشابه با سایر نقاط کشور، ایده PNP را مطرح کرد.  استان‌ها و مناطق خرید کردند، که منجر به رشد قابل توجه PNP از تنها 400 پذیرش مهاجر در سال 1999 به هدف بیش از 80000 مهاجر در سال جاری و 90000 مهاجر تا سال 2024 شد.

 در حالی که اهداف PNP کانادا در بالاترین حد خود قرار دارد، برخی از استان‌ها استدلال می‌کنند که توزیع 80000 مهاجر در یازده استان و منطقه‌ای که PNP را اداره می‌کنند، با توجه به کمبود قابل توجه نیروی کار که با آن مواجه هستند، کافی نیست و انتظار می‌رود که این روند به عنوان هر 9 استان ادامه یابد.  میلیون‌ها نفر از افرادی که در کانادا رشد می‌کنند در دهه آینده به سن بازنشستگی می‌رسند.

 اهمیت این تحولات اخیر را نمی توان دست کم گرفت.  قبل از اینکه کبک کنترل سیستم خود را به دست آورد، دولت فدرال همه مهاجران به کانادا را انتخاب می کرد.  به تدریج، از زمان معرفی PNP در سال 1998، آونگ تغییر کرده است و دو سطح دولت اکنون تقسیم تقریباً عادلانه‌ای در انتخاب مهاجران طبقه اقتصادی دارند.  دولت فدرال همچنان بر پذیرش خانواده و کلاس پناهندگان کنترل دارد.  استان ها اساساً می گویند که می خواهند کنترل اکثریت بر گزینش را داشته باشند.

در نهایت، این تصمیم دولت فدرال خواهد بود که آیا حتی بیشتر از این کنترل را رها کند یا خیر.  مطمئناً این توانایی را دارد که به سادگی نسبت مهاجرانی را که از طریق مسیرهای فدرال وارد می‌کند، مانند اکسپرس اینتری، کاهش دهد و نسبت مهاجرانی که از طریق PNP استقبال می‌شوند، افزایش دهد.  با این حال باید دید که آیا دولت فدرال اشتهای کاهش کنترل خود را دارد یا خیر.

 در هر صورت، موضع جسورانه استان‌ها نشان‌دهنده دوران جدیدی در سیستم مهاجرتی کانادا است، به‌طوری‌که آن‌ها دیگر صرفاً به اظهار نظر در مورد انتخاب از طریق PNP بسنده نمی‌کنند، بلکه به نظر می‌رسد موفقیت این استان‌ها با تنزل دادن دولت فدرال تعریف می‌شود.  به شریک کوچکتر در رابطه مهاجرتی خود.