سیاست های مهاجرتی ای که افراد دارای معلولیت را برای مهاجرت را رد می کند از بین رفته اند اما از شدت آنها کاسته شده است.
کانادا پایلوت ۲۰۱۸ را به یک سیاست دائمی تبدیل می کند و محدودیت ها برای تعدادی از اتباع خارجی دارای معلولیت را کاهش می دهد تا بتوانند به اقامت دائم برسند.
دولت فدرال از برنامه خود برای تغییر دائمی قوانین ناتوانی فیزیکی و پزشکی در ۱۶ مارس خبر داد.
تحت قوانین قدیمی، اداره مهاجرت کانادا می توانست مانع از ورود افرادی شود که هزینه های مراقبت از سلامت آن ها برای دولت بیش از ۷ هزار دلار در سال هزینه بردار بود. بسیاری از افراد این قانون را برای افراد دارای معلولیت تحقیر کننده در نظر گرفتند اکنون کانادا این مبلغ را به ۲۱ هزار دلار در سال ارتقا داده است. به عبارت دیگر، امکان رد شدن افراد دارای معلولیت جهت رسیدن به مهاجرت کانادایی تقریباً بعید به نظر می آید.
در حال حاضر قوانین مهاجرت کانادایی « تقاضای بیش از حد» را به عنوان یکی از موارد زیر و یا هر دو مورد تعریف می کنند: فردی که هزینه های شرایط پزشکی او بیش از متوسط هزینه سالانه باشد یا اگر درمان برای شرایط او، زمان انتظار برای کانادایی ها را افزایش دهد.
تعریف قانونی برای این عبارت موجب ناراحتی و تعجب مقیمان کشور که در آینده کانادایی خواهند شد، شده است. از آنجایی که این عبارت هر شرایطی که تقاضای بیش از حد در زمینه خدمات اجتماعی و پزشکی محسوب می شود را پوشش می دهد بسیار گسترده است. بنابراین، هر دو شرایط فیزیکی و روانی و معلولیت ها عدم پذیرش را برای یک شخص فراهم می آورند. حتی اگر هزینه های درمان تنها کمی بیشتر از متوسط هزینه ها برای یک کانادایی باشند یک شخص ممکن است رد صلاحیت شود. در برخی از موارد این رد صلاحیت شدن شدن به اعضای خانواده ای که شرایط پزشکی ندارند، نیز اعمال می شود .
برای مثال اگر یک متقاضی اصلی که برای مهاجرت از طریق تصحیح خانواده درخواست می دهد اعضای خانواده همراه داشته باشد و این افراد از نظر پزشکی غیرقابل پذیرش باشند متقاضی اصلی نیز رد می شود.
یک نمونه معروف از این موضوع در سال ۲۰۰۵ در یک پرونده در دادگاه عالی رخ داد. که درمورد یک خانواده جنوب آفریقای ثروتمند بود که به دنبال این بودند که از طریق برنامه سرمایه گذاری وارد کانادا و اقامت در آنجا شوند.
خانواده هیلویتز یک پسر به نام گوین، داشتند که از معلولیت‌های ذهنی جدی رنج می برد. یک مسئول مهاجرتی دریافت که هزینه های خدمات اجتماعی گوین بیش از حد متوسط است. مسئول پرونده گوین و والدینش را رد صلاحیت کرد. خانواده هیلویتز این تصمیم گیری را مورد اعتراض قرار دادند و نشان دادند که هزینه های درمان گوین در آفریقای جنوبی را همواره خودشان پرداخت کرده بودند، و همچنین اثبات کردند که با سرمایه خودشان یک مدرسه خصوصی برای و افراد دیگر مشابه تاسیس کرده بودند. قاضی نتیجه تصمیم گیری مسئول پرونده را بازگرداند و دستور تصمیم گیری مجدد در مورد پرونده را اعلام کرد به نحوی که اداره مهاجرت تمایل این خانواده برای کمک به گوین را مد نظر قرار دادند.
در سال ۲۰۱۸، وزیر مهاجرت سابق، احمد حسین، از اختیاراتش برای ایجاد یک سیاست پایلوت که می تواند تجربی باشد. استفاده کرد او تقاضای بیش از حد را سه برابر حد متوسط هزینه ها برای خدمات اجتماعی و سلامت یک فرد کانادای عنوان کرد. علاوه بر این، وزیر حسین برخی از محاسبات تعیین کننده این تقاضاها را از بین برد مانند خدمات اجتماعی برای افراد دارای معلولیت این حوزه هزینه ها شامل هزینه های تحصیلات خاص درمان رفتاری و گفتاری و خدمات حمایت غیر حرفه ای و شخصی مانند آماده سازی غذا، حمام کردن و لباس پوشاندن نیز بود.
این سیاست به دولت این امکان را می داد تا رویکرد آسان تری را به کار گیرد درحالیکه نتایج و پذیرش را مورد ارزیابی قرار می داد. استان ها و مناطقی که خدمات اجتماعی و سلامت بسیاری را اجرا می‌کنند نشان داده اند که تغییرات متعادلی ایجاد می کنند. طرفداران افراد با معلولیت ها از حذف درمان های خاص از محاسبات هزینه ها صحبت می کنند، و این قوانینی را کم لطفی در حق این افراد می دانند. علاوه بر این، اداره مهاجرت کانادا با عدم ارزیابی فاکتور های زمان و پول قابل توجه ایران حفظ می کند چنین ارزیابی های اغلب بسیار پیچیده و هزینه بر هستند.
مردم ۳۰ روز از زمان پیشنهاد منتشر شده در گزت زمان در اختیار دارند تا پیش از نهایی شدن آن نظرات خود را ارائه دهند. افرادی که که چنین درخواستی دارند می توانند نظرات خود را تا پانزدهم آوریل با ارسال ایمیل به IRCC.MHBDGO-BDGDGMS.IRCC@cic.gc.ca ثبت کنند.