مقاله ای از سوی دانشگاه رایرسون مهاجرت در شهرهای کانادایی کوچک تر و متوسط را مورد بررسی قرار می‌دهد.
تورنتو، مونترال، کلگری و ونکوور مقاصد محبوب برای مهاجران کانادایی هستند. با این وجود شهرهای کوچک تا متوسط کانادا نیز در حال جذب مهاجران بیشتر از کشورهای خارجی هستند.
در طول همین دوره بین سال های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ ، در مقایسه با چهار شهر بزرگ مهاجر پذیر در کانادا، تعداد مهاجرانی که در مراکز شهری کوچکتر سکونت پیدا می‌کردند تا ۴۵ درصد افزایش داشت. در همین دوره تعداد مهاجران جدید در مابقی مناطق شهری کانادا (CMAs) تا ۴۰ درصد افزایش یافت.
CMAs مراکز مهم شهری هستند، که شامل چند شهرداری می باشند. برای مثال, CMA تورنتو شامل شهر تورنتو, میسیساوگا، برامپتون، ووگان و پیکرینگ است.
نرخ مهاجرت که تعداد مهاجران به ازای هر ۱۰ هزار مقیم است از این شهرهای کوچک تا متوسط هنوز نسبت به شهرهای بزرگتر کمتر است. از آنجایی که مراکز شهری کوچکتر با جمعیت کمتری آغاز به کار کردند این موضوع جای تعجب ندارد. تورنتو یکی از بالاترین نرخ های مهاجرت در کانادا را دارد که این نرخ در این منطقه ۱۶۳ به ازای هر ۱۰ هزار تابع می باشد. این رقم برای ونکوور نیز جالب توجه است، که آن ۱۲۸ به ازای هر ۱۰ هزار مهاجر می باشد. اما آیا شرایط برای مراکز شهری متوسط و کوچک عادلانه است؟
نرخ مهاجرت برای ۱۴ مرکز شهری کوچکتر ۱۰۰ به ازای هر ۱۰ هزار تابع بود. رجینا و ساسکاتون در ساسکاچوان هر دو به ترتیب دارای نرخ مهاجرت ۱۹۳ و ۱۷۸ به ازای هر ۱۰ هزار تابع بودند. که هر دو از تورنتو بیشتر بودند.
۱۲ مرکز شهری کوچکتر باقی مانده با نرخ های بالای مهاجرتی شامل موارد زیر بودند: هالیفکس، براندون، تامپسون، بروکز، های ریور، وود بوفالو، اشتنباخ، شارلوتون، فردریکتون، مونکتون، سوییفت کارنت، و وینکلر. این مراکز شهری کوچکتر شاهد افزایش مهاجران به عنوان پاسخی مستقیم به چالش های مربوط به جمعیت سالخورده و نیروی کار سالخورده بودند. بسیاری از این شهرها دارای جمعیت طبیعی رو به کاهشی هستند. این بدان معناست که مرگ و میر نسبت به میزان تولد در این مناطق بیشتر است.
بین استان های دیگر این مناطق برای پایداری اقتصادی نیاز بیشتری به مهاجران دارند. بنابراین شروع به اقداماتی کردند که از طریق آن بتوانند مهاجران بیشتری را در کشور جذب کنند. شیوع ویروس کرونا نقش مهمی در کاهش تعداد مهاجران به مراکز شهری کوچک و متوسط داشته است، و این به خاطر محدودیت های سفر موجود برای جلوگیری از انتشار این ویروس می باشد. گرچه معافیت هایی نیز برای محدودیت های سفر در نظر گرفته شده است. که شامل نیروهای کار موقت و دانشجویان بین المللی می باشد، افرادی که تاییدیه اقامت دائم آنها پس از ۱۸ مارس ۲۰۲۰ تایید شده است هنوز اجازه ورود به کشور را ندارند.
نیروهای کار موقت خارجی در طول دوران شیوع ویروس کرونا بسیار مورد توجه و اهمیت قرار گرفتند. بسیاری از صنایع صادراتی کانادا به طور منظم نیروهای کار بین المللی کوتاه مدت را استخدام می کنند. نمونه هایی از این صنایع شامل کشاورزی و فرآوری غذا می باشد.
کانادا بیش از همیشه نیاز به تکیه بر مهاجران دارد تا بتواند وضعیت اقتصادی پس از دوران شیوع ویروس کرونا را جبران کند. نیروی کار کانادا بین سال های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۹ تا ۱.۹۵ ملیون افزایش داشت، تقریباً تمام آنها از مهاجران تامین شد.
استان ها با بالاترین میزان رشد نیروی کار مهاجر نیز پر سرعت ترین مناطق از نظر رشد اقتصادی بودند.
نیروی کار در حال کاهش تنها چالش ناشی از جمعیت سالخورده نیست بلکه کانادا با تقاضای رو به افزایش برای خدمات سلامت و بهداشت برنامه های حمایت از درآمد نیز رو به رو است .
کمپل با ذکر این نکته که نرخ بیکاری بیشتر از متوسط و افزایش مبتلا به ویروس کرونا می تواند حمایت های مردم برای مهاجران را کاهش دهد مقاله خود را تمام کرد. با این وجود، برای طولانی مدت مهاجرت نقش مهمی در رشد اقتصادی مراکز شهری مهم و همچنین مراکز شهری کوچک و متوسط در سرتاسر کانادا بازی می کند.
فاکتورهایی که به مهاجرت های منطقه‌ای بالاتر منتج می‌شود.
برنامه های مهاجرتی منطقه ای هم برای مهاجران و هم اقتصاد داخلی سودمند هستند. دولت ها کمبود هایی را در بازار کار شناسایی کرده‌اند، که باید توسط مهاجران جبران شود و در عوض مهاجران در زمینه های کاری در تخصص خود وارد بازار کار می‌شوند.
برنامه کاندیدای استانی به استان ها امکان گزینش آن دسته از متقاضیان مهاجرتی را می‌دهد، که فکر می کند به بهترین نحو می توانند نیازهای بازار کار آنها را برآورده کنند. این برنامه ها به نفع استان های کم جمعیت است، زیرا آنها نیازهای مهم تری دارند که می‌تواند توسط مهاجران جبران شود.
استان دشتی منیتوبا اولین استانی بود که در سال ۱۹۹۶ برنامه کاندیدای استانی را آغاز کرد. این استان یکی از اولین استان هایی بود که همراه با نیوبرانزویک، نیوفاندلند و لابرادور در سال ۱۹۹۹ برنامه خود را شروع کرد.
راه اندازی سیستم اکسپرس انتری در سال ۲۰۱۵ ، اولین برنامه کاندیدای استانی ارتقا یافته را با خود به همراه آورد. دولت استانی می تواند پول اکسپرس انتری را بررسی کند تا متقاضیان متخصصی که می توانند نیازهای بازار کار را برآورده کنند را برگزیند. تعداد مهاجران پذیرفته شده از طریق برنامه‌های کاندیدای استانی از حدود ۴۷۶۰۰ نفر در سال ۲۰۱۴ به ۶۸۶۰۰ نفر در سال ۲۰۱۹ رسید.
علاوه بر این، پایلوت مهاجرتی آتلانتیک در سال ۲۰۱۷ و در ماه مارس راه اندازی شد. این پایلوت به کارفرمایان از چهار استان کانادا این امکان را می دهد تا بتوانند نیروهای کار خارجی را با سرعت بالایی به استخدام خود در بیاورند. از طریق این برنامه، مهاجران با یک پیشنهاد شغلی و یک برنامه برای اقامت در یکی از این چهار استان وارد کانادا می شدند. در سال ۲۰۱۹، ۱۱۴۱مهاجر جدید وارد این مناطق شدند. محبوب ترین استان برای مهاجران جدید نیوبرانزویک بود و پس از این استان استان های نوا اسکوشیا، نیوفاندلند و جزیره پرنس ادوارد قرار داشتند.
بررسی اخیر دولت نشان می‌دهد که پایلوت مهاجرتی آتلانتیک به بهبود حفظ مهاجرت در این مناطق کمک شایانی کرده است. در نهایت، به خاطر افزایش سالانه تعداد مهاجران، مهاجرت منطقه نیز افزایش یافته است. گرچه شیوع موجب افت چشمگیر تعداد مهاجران در سال ۲۰۲۰ شد، کانادا همچنان به پذیرش بیش از ۱.۲ میلیون مهاجر در طی سه سال پیش رو متعهد است. قطعاً از برنامه کاندیدای استانی انتظار می‌رود که هر سال ۸۰ هزار مهاجر را وارد کشور کند. و از پایلوت مهاجرتی آتلانتیک انتظار می رود که پذیرای حدود ۶ هزار مهاجر باشد.
همچنین کانادا هنوز در مورد برنامه کاندیدای شهری نیز سخن می گوید، که به جوامع، شوراهای کار داخلی و تجاری اجازه حمایت از مهاجران جدید را می دهد. انتظار می رود از طریق این برنامه جدید هر ساله از زمان آغاز به کارش حدود ۵۰۰۰ تازه وارد در کشور پذیرفته شوند.